Benieuwd hoe de deelnemers van Het Gooi Bevrijd het evenement beleven? Dit zijn voorbeelden van teksten die wij als organisatie aangereikt krijgen door de deelnemers. Dit zijn voor ons de spreekwoordelijke kersen op de taart.......
Hieronder een ervaring tijdens Het Gooi Bevrijd 2016 gedeeld door Theo en Joke Messenmaker.
Een indrukwekkende belevenis tijdens “’t Gooi Bevrijd” 2016.
Op zaterdag 7 mei 2016 komen wij met onze Dodge rond 12.30 uur aan op de Herengracht in Weesp voor een static show, een onderdeel van de rit van deze dag.
Wij stoppen met onze Dodge een kleine honderd meter voorbij de kerk die links van ons ligt en waar op dat moment Paul Harper voor een grote menigte staat te zingen.
Als ik uit onze Dodge stap, komt er een oudere mevrouw, ik schat in de negentig, recht op de voorkant van de auto aflopen en barst in tranen uit. Een beetje geschrokken en ontdaan van hetgeen er gebeurt, loop ik op haar af en vraag of ik haar kan helpen en wat er aan de hand is.
Ze kan nauwelijks een woord uitbrengen maar het wordt me snel duidelijk dat ze Engelstalig is en aan haar accent te horen, vermoed ik dat ze Amerikaanse is.
Opnieuw vraag ik haar het een en ander in het Engels maar ze kan alleen maar uitbrengen ”Sorry I cannot speak to you”. Ik laat haar een beetje op verhaal komen en vraag nogmaals of ik haar kan helpen.
Ze loopt naar een bankje gelegen aan de waterkant en gaat daar zitten, nog steeds overstuur en huilend.
Ik voel me er niet prettig bij, zelfs een beetje ongerust en schuldig, maar waarom.....
Een poosje later zie ik haar nog steeds op het bankje zitten maar nu in het gezelschap van een vrouw welke een arm om haar heen heeft geslagen en haar troost.
Er gaat een kwartiertje voorbij en ze komt samen met de vrouw, welke haar dochter blijkt te zijn, mijn richting oplopen. De tranen rollen weer over haar wangen.
Ze kan alleen maar uitbrengen dat ze Bill Guarnere (101st 506 PIR E) oftewel “The Band of Brothers”gekend heeft en zegt opnieuw “Sorry sir, but I cannot speak anymore”. De vrouw wordt wederom overmand door verdriet en beiden lopen ze terug naar het bankje.
Ik heb ze gelukkig nog mijn visitekaartje kunnen geven in de hoop nog eens iets van ze te horen. Later uit mijn ooghoek zie ik ze opstaan en uit het beeld verdwijnen.
Ik heb tot op heden helaas niets meer van ze vernomen.
Echter niet lang hierna komt er een mevrouw van ongeveer vijfentachtig jaar met een rollator langs de bestuurderskant lopen; de kant waar ik over het algemeen de honneurs waarneem. Mijn vrouw staat aan de andere en voorziet daar diverse passanten van informatie.
De vrouw begint direct tegen mij aan te praten en hoewel ik goed bespraakt ben, kan ik er geen woord tussen krijgen.
“Oh, oh wat is dit mooi. Ik ben al tweemaal de hele rij met auto’s langs geweest en ik ga zo nog een rondje doen.
Het weer is net zo mooi als éénenzeventig jaar geleden. Ik was toen vijftien jaar maar ik kan me alles nog zo goed herinneren en weet je waarom?
Nou zeg ik.
Op een gegeven moment doet het gerucht de ronde dat er militairen in auto’s langs de Gooise weg rijden die stoppen en van alles uitdelen.
In looppas ga ik samen met andere jongens en meisjes vanuit het centrum die kant op.
Ze zegt, ja, ik moet eerlijk bekennen dat ik toen als meisje van vijftien, jongens erg leuk vond en zeker militairen van rond de twintig.
Maar goed, wij komen aan bij de Gooise weg en inderdaad rijden hier militaire voertuigen met jongens die naar ons zwaaien. Dan komen er Canadezen voorbij die chocolade en sigaretten naar ons toegooien.
Dit hadden we al jaren niet meer gehad.
Plotseling valt er een pakje sigaretten vlakbij bij mij op de grond en ik raap het snel op, net voordat een Hollandse jongen het kan oprapen. Hij kijkt me sip aan en vraagt of hij de sigaretten mag hebben. Ik zeg resoluut nee en vertel hem dat deze voor mijn broers zijn.
Uiteindelijk ben ik met die jongen getrouwd maar helaas is hij een paar jaar geleden overleden. Op feestjes heb ik samen met mijn broers nog altijd veel plezier over het pakje sigaretten wat hij toen niet van mij heeft gekregen.
Ik heb met deze mevrouw van wie ik de naam niet eens ken, wel een uur staan praten over het plezier dat wij met onze auto’s brengen en ervoor zorgen dat wij de spreuk “Let’s never forget” eer aan blijven doen.
Theo en Joke Messemaker
Onderstaande tekst is binnengekomen via Bauke Schuurman:
"Ik vond een rapport van een ouwe soldaat over een missie in Het Gooi.
Voor de liefhebbert.
Waarschuwing, ’t is in het Engels".
Confidential!!!
Mission report
Mission: Het Gooi Bevrijd
CodeNamed: The Push West
Wednesday May 4th,
10 AM
Our material is brought to a minimum after the big fight during the final push last year. John Barnman lost his Gie Em Cie (for insiders) and all he carried, but luckily he still is alive and strong. We lost Robbert and Peter to another unit, Able Company so it seems. Jasper is out and Timothy is on leave, back to the States, the lucky bastard. That leaves John and me with Old Bob, our ever happy supply officer from ASCZ with his Diamond T.
I had to go to the scrap heap and see I got a new car as the WC52 no longer is in our possession. I found an old barrel looking somewhat like a 6x6 that happened to be a WC63 which we needed to put together and make ready before the mission. Om May 1st this “Old Nelly” finally was fit for purpose.
And so the three of us set out for a campaign to free Het Gooi with members of other US and British companies. We said goodbye to our dear friends from the 7th Toronto Regiment RCA and left the “Cool Down” site at 52 degrees 13 ‘ 01” N and 6 degrees 40’25”. Wonder if we will ever return.
1.30 PM
The campaign into Het Gooi went smoothly. No resistance of any kind except when entering the camp site. First one was the guard at the entrance warning everyone to drive slowly as if a mine field was still plausible and then at the camp in self a foot soldier with shell shock shouting at us and threatening his gun. He froze as John opened his mouth and as far as I know he hasn’t moved or spoke a word ever since. Guy needs a shrink I’m afraid.
We made camp, got some chow and went to a memorial service for the dead in a nearby village called Blaricum. After that we were allowed to R&R for the rest of the evening after picking up our mission papers. We met the Guys and Girls from Camp Snafu, a crazy journalist and a bunch of actors held together by a pastor from the English Presbyterian Church, a strange combination. We hit the sack at 11.30PM.
Thursday May 5th ,
Breakfast at 7.30 AM and briefing at 8.15 AM. We need to patrol through – and have stops in -Naarden, Muiderberg, Muiden, Naarden, Bussum and Back to Blaricum, Laren, Eemnes and back to Blaricum.
People have suffered a lot in these neighborhoods. You can still see it. Cars driving around without roof tops, houses hidden in the forest, women with highly blonde wigs, most people with no food at the table at home and needing to eat somewhere in a local café and the rest of them alongside the road waving at us. Perhaps Paul Edmondt has left some candy but it will not be enough to feed al the hungry people here.
Rebuidling bridges they do, near Muiden, with help of US military. I saw Gerald Newport looking at us whilst working on the site of the new railroad bridge.
On our way we had to pick up some veterans. I saw John Izumi getting into a car in front of us. That old rascal from 502 PIR, 101 AB G- company is still going strong. I am glad they bring some experience to our troops now. We need it.
In Blaricum we had some drinks with the locals. They look at us in a peculiar way as if they have no clue why we do this. Specifically a local guy called William Frequent or such was looking as if he had seen a Ghost after he had been talking to Paul. Must have been hard times for the people over here.
6 PM
Back to camp for some chow and R&R. before we knew it the horn blower signaled bed time.
Friday May 6th ,
Breakfast 7.30 AM and briefing 9.15 AM.
Our mission is to clear the royal palace from enemy elements. Strange if you think that the Royal Family is in Canada and Her Majesty’s husband, a German for Pete Sake, is fighting around in Europe with the allies. I wonder if they won’t question that behavior in the future….
Once arrived at the palace gardens it seems that we were so many of us that the enemy left without a fight. Personel on premise still was a bit shocked and when John Barnman ordered coffee with cake they forgot all about him. And that’s something you better don’t. The poor girl wanted to make up but John had had it and left. Meanwhile Old Bob and I enjoyed lunch and then went back on the road.
It was a crazy ride with lots of obstacles. We drove alongside canals and over dikes (the kind that hold the water outside this strange country). They say that God shaped earth and heaven with the exception of the Netherland as the Dutch already did that themselves. We had an encounter with the enemy at the Gestapo headquarters but only very short. And then we fought our way into Bussum where the reception by the local people was great. We had food and drinks. No snipers, no hostilities, no casualties. That’s the way! Let’s rap up tomorrow!
Saturday May 7th ,
Breakfast 9 AM and Briefing 9.30 AM
A few more cities to check so at 10 AM we set out to Weesp. We started this operation on Wednesday with minus 2 degrees centigrade and now we are at 26 degrees centigrade. What a strange place. Entering Weesp however, under these circumstances couldn’t have been better.
Within minutes whatever was left of German resistance was vanished. Not much later you could find me on a terrace having coffee and cake with Bob Horsedike, that old cowboy. I don’t know how he did it, but he came to the terrace with a girl on his side. To me she seemed local but I am not sure.
Nederhorst den Berg was our next stop. Fears fighting helped us through the German lines. Local resistance fighter welcomed us and showed us the way to a parking place where we got some refreshments. John and Bob fought against fatigue, I simply fought against my thirst. That was an easy fight in these neighborhoods.
We stepped up and fought our way to Dutch Hollywood called Hillywood. We actually rushed through the center. We could have stayed a little longer according to the local people. There were many of them that only got a glimpse of our group. They had been waiting so long for this day that it must have been quite a disappointment.
Back at the camp at 4.30 PM. The whole area seems to be cleared from Germans with the exception of those that collaborate with us. Knowing that Linda de Mol and Marco Borsato are safe again is quite a relieve to us. We celebrated that until early hours knowing we’d leave the camp the next morning and try to get back to the Forty-second Signal Company’s HQ in Twente. We have a long ride in front of us.
Sunday May 8th ,
8 AM Breakfast. We were dismissed by General William Abram at 10 AM and went on our way without a route book. Good thing we got our compass and a map. Driving back into the east we saw loads of Gerry’s on bicycles trying to get out of the way and back to what is left of the Reich.
John Barnman was fantasizing if it would make sense to buy a motor cycle. Since he quit smoking he does strange things and talks in his sleep. This must be a symptom from cold turkey kick off.
Old Bob came with us although I thought for him it didn’t last long enough. As if he was afraid to be sent home. Why? We’ll try to find out later.
The journey went smoothly. Germans have lost the war for sure and the only thing they want to do now is get home safely. And that’s what we are also going to do.
Arriving at our HQ we found the “Cool Down” site totally abandoned. Wonder if there will ever be a reunion or such at this place. The place where a large contingent of the Canadian 1st Army, second corps cooled down before the Final Push. We’ll see.
Yours Sincerely,
Pvt. Bug Shedman
